Duitse brandweerman, ernstige bijwerking experimentele mRNA-vaccin (prikspijt)

Listen to this article

Nadat hij zijn tweede (Pfizer) “vaccinatie” had gekregen, werd de Janke getroffen door het Guillain-Barré syndroom, dat een massale verlamming veroorzaakte en hem bijna het leven kostte, schrijft Gatesofvienna.net.
In de volgende video vertelt Oliver Janke zijn verhaal.

Mijn tweede [Covid] vaccinatie was op 15 juli 2020. Drie weken later, merkte ik dat mijn voeten niet meer goed werkten. Daarop volgend, 00:15 was ik van top tot teen volledig verlamd. Zoals in de films, kon ik alleen nog maar [met mijn ogen] knipperen. Niets meer. Ik lag verscheidene weken op de IC, en ik ben daardoor verscheidene keren bijna gestorven. Na deze inenting ging mijn hele leven van 100% naar nul. Zonder mijn moeder en mijn vriendin zou ik dit nooit overleefd hebben. Nooit.

Donker leven – Oliver Janke – Gevaccineerd en beschadigd
Oliver Janke (22) – gevaccineerd met Comirnaty (BioNTech/Pfizer) –

Ik lag in het ziekenhuis en was aan het revalideren voor 132 dagen. De laatste 30 dagen ben ik in poliklinische zorg en revalidatie geweest. Vanaf 1 juli gaat het nog 30 dagen door.

Diagnose

Mijn officiële diagnose is het syndroom van Guillain-Barré. Het veroorzaakt een verlamming van het lichaam. Bij sommige mensen begint het in de handen. Bij mij begon het in de voeten. Het lichaam kan vanaf de voeten verlamd beginnen te raken. Ik werd behandeld met zeer sterke medicijnen, omdat ik zo’n vreselijke pijn had. Het vaccin gaf mij niet alleen het syndroom van Guillain-Barré, maar ook myelitis. Dat is een soort infectie van het ruggenmerg, die ik nog steeds heb, met heel veel pijn.De medicijnen die je voor dat soort pijn nodig hebt, kun je niet eeuwig slikken. Opiaten helpen, maar je kunt niet je hele leven opiaten slikken. je zult verslaafd raken. Op je 22e is dat niet iets wat je wilt.

Eerste therapie

Helemaal in het begin, na een week in het ziekenhuis, begon ik met de immunoglobuline-therapie. Langzamerhand kreeg ik weer wat gevoel in mijn benen. In mijn voeten. Ik dacht bij mezelf: “Dit is goed. Het werkt snel.” Ik ging naar revalidatie of Ik moest naar de revalidatie, om opnieuw te leren hoe ik goed moest lopen, enzovoort. Spreken ook. Ik moest alles opnieuw leren.

Eerste tegenslag

In het ziekenhuis in Berlijn boekte ik niet veel vooruitgang. Eigenlijk verslechterde mijn toestand. De therapie was gericht op sport en niet op mobilisatie voor de voeten. Door alleen maar te sporten werd alles erger. Op een dag was ik in een restaurant met iemand van de revalidatie. Terwijl we samen aten, werd het heel erg. Ik kon mijn benen helemaal niet meer bewegen. Ik kon niet meer lopen. Helemaal niets meer. Ik kon de paar meter terug naar het revalidatiecentrum lopen, maar sindsdien heb ik een rolstoel nodig.

Onderzoek

Ik lag een dag in het ziekenhuis en ze deden een spoed-MRI. Ze zeiden dat ze letsels in de hersenen en op de wervelkolom hadden gevonden. Toen wilden ze een nieuwe diagnose stellen.

Misdiagnose

Ze zeiden dat ik Multiple Sclerose (MS) had, maar ik zei: “Nope. Daar doe ik niet aan mee.” Ik zei hen dat ik weg wilde. Ik ontsloeg mezelf. De volgende dag ging ik naar huis. Daarna, ongeveer vier weken later, werd ik opnieuw in het ziekenhuis opgenomen.

Verdere onderzoeken

Alles werd erger. Ik voelde me slecht. Ze deden weer een lumbaalpunctie, om hersenvocht af te zuigen. Na dat gecontroleerd te hebben, prikten ze met een naald in mijn kuit, op mijn scheenbeen en in mijn hoofdhuid. Ook prikten ze me in mijn dij, om de zenuwgeleiding te meten. Zij vertelden mij eerlijk, dat mijn zenuwen waren als die van een oma.

De volgende tegenslag

Ik verliet dat ziekenhuis, omdat ze niets konden vinden, en ging naar huis. Dat was in november. In december, in de nacht van 7 op 8 december, aakte ik volledig verlamd. Ik kon alleen hulp krijgen via de nood-app op mijn telefoon. Nadat ik op de drie knoppen gedrukt had, was ik volledig verlamd – van top tot teen. Ik kon alleen nog maar mijn ogen bewegen, zoals in de films. Ik kon knipperen. Meer niet.

Verdere tegenslagen

Toen lag ik weer in het ziekenhuis. Ik zal het nooit vergeten, op de eerste hulp, op een tafel. Ik had vreselijke pijn, maar het ergste voor mij, op dat moment, was dat mijn collega’s van de vrijwillige brandweer mij uit mijn eigen appartement moesten dragen. De dokters waren ook allemaal in de war, de verpleegsters ook, want zij hadden nog nooit zo’n geval gehad. Ik was helemaal verlamd, had vreselijke pijn en ik kon helemaal niets zeggen.

[Vriendin] Het maakt dat je aan alles begint te twijfelen. Wat zal er met hem gebeuren? Wat als hij het niet haalt? Dit droeg mijn grootste angsten met zich mee.

[Oliver] Ik werd in een kunstmatige coma gebracht, omdat niets anders meer werkte. Mijn overlevingskansen waren tanende. Ik kreeg op dat moment ook Corona, tot mijn verbazing. Ik had geen idee, want ik had geen enkele symptomen. Ik dacht bij mezelf: “Nou, geweldig!”

Volgende therapie

Ik begon met plasmaferese, dat is min of meer dialyse. Na de derde plasmaferese-sessie kon ik mijn hand weer een beetje bewegen. Na de vierde kon ik mijn arm bewegen. De dokters zeiden dat er zo veel onbekenden waren en dat ze niet zeker wisten wat ze moesten doen. Ik ben er bijna aan gestorven, meerdere keren. De wanhoop kwam min of meer na de tegenslagen, en dat was ongeveer om de zes weken.

Op een nacht, naast mijn oom, die ook ziek in het ziekenhuis lag met Corona, zaten wij in dezelfde kamer. Gedurende ongeveer anderhalve minuut stopte ik met ademen. Ik was permanent aangesloten op machines die piepten. Toen ik stopte met ademen, probeerden ze me wakker te maken, wat ook lukte. Als ik niet aan de machines was gekoppeld, zou ik dood geweest zijn. Net als op 7 en 8 december, als ik er niet in geslaagd was op die drie knoppen te drukken, op die app, zou ik ook gestorven zijn.

[Vriendin] Wat gaf mij kracht? Ik geloofde gewoon dat alles beter zou worden. En dat liefde zou helpen hem te genezen.

[Oliver] Ik had het geluk dat mijn dokter, vanaf het begin, zei dat het een vaccinatieverwonding was. Er zijn maar heel weinig dokters die dat zullen zeggen. Ik heb heel veel dokters gezien die zeiden dat mijn aandoening niets met de vaccinatie te maken kon hebben. Ik moest naar vier psychologen, want die dokters zeiden dat ik een gedesassocieerde persoonlijkheidsstoornis had.

[Vriendin] In het begin kun je het begin niet van het einde onderscheiden, welke stappen je nu moet nemen en of hij het wel of niet zal overleven. –

[Oliver] Mijn fysiotherapeuten in de Ernst von Bergmann kliniek hebben geweldig werk verricht. Zij hebben mij heel vaak gekweld, maar het was nodig. Zonder hen zou ik niet de vooruitgang geboekt hebben die ik gemaakt heb. Ik moest opnieuw leren lopen, hoe te spreken en hoe te eten. Ik had een paar weken een voedingssonde door mijn neus. Ik was niet in staat vast voedsel te eten, omdat ik niet kon slikken.Ja, het was een extreme situatie, en zo’n geval hebben ze in de Ernst von Bergmann kliniek nog nooit gehad.

Sinds bijna een jaar ben ik niet meer in staat om te werken. Ik heb altijd een eerlijke boterham verdiend. Nu is dat allemaal vernietigd door de regering, omdat ik gevaccineerd ben. Vanzelfsprekend ben ik niet meer in staat om vrijwilliger te zijn bij de brandweer. Ik heb mijn AGT, ademluchttoestel opleiding. Normaal ben ik degene die brandende gebouwen binnen rent om andere mensen te helpen en te redden. Mijn hobby’s zijn weg. Vroeger deed ik aan gewichtheffen en aan vechtsporten. Dat is allemaal niet meer mogelijk. Mijn grootste wens is dat mijn gezondheid terugkeert, zodat ik alles weer kan doen.

Het zou heel fijn zijn als er meer steun van de regering zou komen. Het is moeilijk voor te stellen wat dit lichamelijk met je doet, maar financieel heeft het een gigantische chaos veroorzaakt. Je moet voor alles vechten. Er moet een behoorlijke schadevergoeding komen voor mensen die door vaccinatie gewond zijn geraakt, en die zijn er in Duitsland genoeg. Er moet een vergoeding zijn om een redelijk leven te kunnen leiden. Medicijnen moeten betaald worden, en voor degenen die het vaccin gekregen hebben en nu gewond zijn.

Ik heb een heel goed revalidatiecentrum gevonden in Babelsberg. Zij leren mij zo veel, vooral de fijne motoriek. Ook geheugentraining. Mijn geheugen was ook aangetast door deze ziekte, en ik kan nu beter slapen. Deze rehabilitatie is echt de beste, dus ik kan er niet één slecht ding over zeggen.Natuurlijk ben ik kwaad als ik al die idiote dingen hoor die politici zeggen, als ik dat zo mag zeggen. Ze zeggen: “Vaccinletsel? O, er zijn bijna geen vaccinletsels! Er zijn zo weinig gevallen.” Het Paul Ehrlich Instituut meldt dat slechts 0,2% het Guillain-Barré syndroom heeft opgelopen. In mijn revalidatiecentrum deelde ik een kamer met iemand die het ook had. In het ziekenhuis waren er vijf anderen in dezelfde situatie. En toen ik op de Corona-afdeling lag, waren het er nog meer. Meer dan 80% van de patiënten op de Corona-afdeling waren gevaccineerd. 20% was ongevaccineerd.
Naar mijn mening zou ik, als ik niet gevaccineerd was, beter beschermd zijn geweest tegen Corona. Ik zou in ieder geval niet zo’n ernstig bijwerking gehad hebben zonder het vaccin.
Na het vaccin ging mijn hele leven van 100% naar nul.

Er is werkelijk heel weinig dat mij gelukkig maakt in deze tijd. Mijn vriendin natuurlijk wel. Ook mijn moeder en mijn familie, die mij steunen, maar verder niets, behalve de gelegenheid in het ziekenhuis. Dat verhaal wilde ik vertellen. Toen mijn bloedsomloop eenmaal grotendeels stabiel was en ik min of meer kon staan, kwam er een verpleegster
en vroeg wat zij kon doen om mij gelukkig te maken. Ik zei haar dat ik graag een sigaret en een biertje wilde. Ze lachte en riep mijn moeder. Zij was zo blij en huilde bijna. Zij zei,
“Mijn zoon voelt zich beter!” Veel mensen zouden in deze situatie zo radeloos en depressief geweest zijn. Ik moet zeggen, zeker, het is moeilijk en ingewikkeld geweest om te blijven vechten.

[Vriendin] Ik ben zo onder de indruk van zijn wil om te leven en dat hij in staat is om te zeggen dat hij dit zal overwinnen. Hij is nog jong, en hij zal het doen. Dat is wat zo geweldig aan hem is. Yep.

[Oliver] Niemand moet zomaar opgeven, want als je jezelf opgeeft, kom je niet ver.

Bron: hetnieuwsmaardananders